Tak, bieganie stało się bardzo ważną częścią mojego życia. Lubię analizować statystyki poszczególnych biegów, progres poszczególnych rywalizacji na endomondo. Perwersyjnie lubię to uczucie, gdy jadę pół miasta na trening, wiedząc że skończę go mokry od potu i nierzadko z bolącymi mięśniami (no pain, no gain). Wprost uwielbiam to napięcie, które towarzyszy kolejnym startom w zawodach. Ale wiecie co w tym bieganiu kocham najbardziej? Poczucie przynależności do osobliwej grupy wariatów, swoistej kasty.
Bieganie stało się ostatnio bardzo modne. Z resztą ogólnie panuje obecnie pewien kult zdrowego trybu życia (który ja akurat do pewnego stopnia łamię, bo chociaż biegam, to dalej palę swoje e-fajki). Truchtając po swojej trasie w okolicach domu mijam olbrzymie ilości innych biegaczy i to o każdej porze dnia. Na treningach, czy na parkrunie pojawia się kilkadziesiąt osób. Dla mnie szokiem w pierwszych tygodniach było fakt, że biegacze w trakcie treningu się pozdrawiają. Jak każda grupa mamy swój własny język, swoje własne sformułowania, które dla osoby spoza "układu" są niejednokrotnie ciężkie do zrozumienia.
Jasne, dzięki temu, że biegam od ponad roku czuję się fizycznie i psychicznie lepiej. Schudłem 10 kg. Dużo lepiej śpię, jestem znacznie spokojniejszy (znajomi z poprzedniej firmy łapią się za głowę, gdy słyszą, że mój obecny szef nazywa mnie "ostoją spokoju").
Ale nie to w tym wszystkim jest najlepsze. Dzięki bieganiu poznałem masę świetnych osób i to z różnych miast w Polsce.
W odmętach facebook'a trafiłem na profil "Biegam, bo mnie ludzkość wkurwia". Nazwa może i kontrowersyjna, ale od razu mi się spodobała. Po kilku minutach przeglądania wiedziałem, że znalazłem swoje miejsce na ziemi. To uczucie potwierdziło się wraz z dołączeniem do grupy. Banda wariatów i zapaleńców przez których nie raz płakałem ze śmiechu czytając nasze dyskusje o wszelkich pierdołach bardzo luźno związanych z bieganiem. Ta atmosfera, nad którą czuwają Di i Wu (niesamowicie pozytywna para, która prowadzi naszą grupę) spaja nas wszystkich. Cholernie fajnie było patrzeć na nocnej połówce we Wrocławiu wielu biegaczy w grupowych koszulkach (a że i ładne i w zajebistej jakości, to polecam poszukać sobie modelu na rebelrunners.club).
Nie, nasz wkurw_team całkiem normalny nie jest. I wiecie co? To jest w tym właśnie fantastyczne :)
Podobnie ma się sprawa ze Stowarzyszeniem Pro-Run. Na pierwszych treningach obserwowałem spokojnie z boku jak ekipa się pozdrawiała, jak wymieniali się doświadczeniami i przeżyciami z kolejnych biegów. Jak wzajemnie się motywowali, żartowali, snuli plany. Teraz też jestem częścią tej grupy.
Dlatego też "Zatoka biegaczy". Dzięki bieganiu stałem się kompletnie innym człowiekiem. Kolejne pokonywane kilometry pozwalają mi się wyciszyć. Mam jednocześnie świadomość, że razem ze mną jest ekipa znajomych, z którymi mogę pogadać. Ekipa, która wszelką kontuzję zdiagnozuje lepiej niż dr House. Czy trafnie, to już inna historia, ale z dyskusji na wkurw_grupie można by napisać naprawdę dobry sitcom, albo przynajmniej komedię :)
Bez tych wszystkich ludzi pewnie nie wytrwałbym w tym bieganiu. To oni stali się moją zatoką i przystanią. I wiem, że jadąc w październiku na półmaraton do Krakowa znowu spotkam tych wariatów, którzy wcześniej pomogą mi znaleźć fajny nocleg ;)
Ktoś powie, że w innych grupach jest podobnie. Z pewnością tak. Każda grupa ludzi, która ma te same zainteresowania, tworzy własne środowisko. Kreuje swoje zachowania, a proces socjalizacji przebiega stale. Człowiek z reguły jest zwierzęciem stadnym. Ważne, żeby znaleźć swoje miejsce i dobrze się w tej grupie czuć.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz